یه مدتٌه پارسی بلاگ ستون گفتگو رو راه انداخته.دستش درد نکنه.خیلی هم خوبه.بعضی چیزا رو نمیشه توی وبلاگ نوشت.باید درباره اش بحث کرد.ولی نمی دونم چرا بیشتر ما ایرانیا وقتی دستمون به فرصتی میرسه،اونقدر توی خوردن افراط می کنیم که میخواهیم خودمون رو خفه کنیم.این عیبی نداره ولی بقیه رو خفه نکنیم.هر کی بلند میشه یه گفتگو راه میندازه.باور کن خوندن بعضیاشون حتما باید با قرص ضد تهوع باشه و گرنه بالا میاری.
بعضی از اونا که اصلا بلد نیستند حرف بزنند.انشاشون انگاری بچه ی کلاس دوم دبستان.بعضیاشون که اصلا گفتگو رو با وبلاگ اشتباه گرفتن.هر موضوعی رو که به شکمشون نه به کله اشون میزنه میان توی گفتگو می نویسن.آخه یه کم فکر کنید.بعضیاشون هم از اونایی که توی بحث شرکت می کنن انگار اومدن پیک نیک.حالا تعارف نکن کی بکن.آخه مرد مومن حرفت رو بزن برو.صد خط می نویسن یه جمله ی درست حسابی مطلب توش نیست.بعضیاشون هم انگاری کمبود محبت دارن .هی التماس که بیایین منو تحویل بگیرین.بیایین مشهورتون می کنیم. تورو قرآن بس کنید این حرفای خاله زنکی رو.آخه وقت مردم ارزش داره.به خدا حق الناس میاد گردنتون.دو ساعت منتظر میمونی تا صفحه ی گفتگو بیاد بالا بعد چهار تا گفتگوی گزاف توش نوشته که میخوای سرت رو بزنی به دیوار.مردیم از این گفتگوهای گزاف.از همه ی انها یکی گفتگوی مربوط به ریاضیات یکی هم وبلاگ های بی مزه یکی هم رزمندگان خوبن.اخلاق اسلامی هم موضوعش خوبه ولی حرف زائد زیاد میزنن.نمیرن سر اصل مطلب.قصد جسارت نداریم.ولی این حرفا رو من نزنم هیچ کی دیگه نمیزنه.این کشتی پارسی بلاگ هم اگه سوراخ بشه هممون میریم زیر آب.نه؟